Tog‘am Mehribonlik uyida oshpaz bo‘lib ishlardilar. Bir kuni men u kishiga ko‘maklashmoqchi bo‘lib, oyimdan ruxsat so‘radim. Darrov ko‘ndilar. Ishonasizmi, bag‘ritosh va to‘g‘ri yo‘ldan adashgan ba’zi qo‘shtirnoq ichidagi ota-onalar hatto uch yoshga ham yetmagan norasida go‘daklarini tirik yetim qilib, xuddi keraksiz buyumdek bu yerga tashlab ketishgan.

Borganimda sodir bo‘lgan voqea hali-hanuz ko‘z oldimdan ketmaydi. Bir bola deraza yonida turib, osmonga tikilib olib bir nimalar deydi. Ajablanarlisi shundaki, u boshqalardek ma’yus emas edi. Bu manzara menga juda g‘alati tuyulib, asta yoniga bordim. 

– Ukajon, biror kulgili voqea yodingga tushdimi?

– Yo‘q, dadam bilan gaplashyapman. – Qarasam, tashqarida qorovuldan boshqa hech kim ko‘rinmaydi.

– Ha-a, anavi qorovul amaki sening dadangmi?

– Yo‘q, mening dadam – Quyosh. Bilasizmi, opajon, men ertalablari dadajonim bilan gaplashaman. Tunda esa oymomom menga alla aytib uxlatadi, – dedi u jilmayib. Men darhol ko‘zyoshlarimni yashirishga urindim.

Muhayyo Shoyimova,

Buxoro viloyati Vobkent tumanidagi

20-maktabning 10-sinf o‘quvchisi